اخبار و مطالب پزشکی و سلامت

به گزارش گیلان سلامت بسیاری از بیماران به طور روزانه به بخش اورژانس مراجعه می کنند تا زخم های باز را مدیریت کنند که معمولاً شامل بسته شدن اولیه با بخیه یا منگنه است. زخم های باز تقریباً 4.5 درصد از ویزیت های سالانه بخش های اورژانس در جهان را تشکیل می دهند

مدیریت زخم برای بیماران شامل بسیاری از انتخاب های پیچیده است. در اورژانس، من باید بر اساس محل زخم، اندازه و سطح آلودگی، تصمیم بگیرم که کدام نوع از مواد بسته‌کننده زخم - نوارهای استری، چسب، منگنه‌ها یا بخیه‌ها را انتخاب کنم. اگر بخیه را انتخاب کنم، گزینه های نخ بخیه از جمله اندازه، ضخامت و قابلیت جذب مهم می شود. سپس به اکثر بیماران گفته می شود که دوباره - بسته به محل زخم - به اورژانس مراجعه کنند تا بخیه کشیده شود.

همه اینها مراحل بسیار مهمی در مدیریت زخم در اورژانس هستند. اما شاید یک گام به همان اندازه مهم، که اغلب نادیده گرفته می شود، پیشگیری و درمان از تشکیل بافت اسکار(همان جای زخم) باشد.

اسکار چگونه ایجاد می شود؟

پوست بزرگترین عضو بدن و بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن (به عنوان یک سد محافظ) در برابر میکروب ها است. هنگامی که پوست آسیب می بیند، بدن ما پروتئین کلاژن تولید می کند تا زخم را ببندد و از ما در برابر عفونت محافظت کند. اسکار از نظر زیبایی ناخوشایند است، ولی روش طبیعی بدن برای التیام و جایگزینی پوست از دست رفته یا آسیب دیده است. جای زخم همیشه رخ نمی دهد و به عوامل مختلفی بستگی دارد:

اندازه، شدت و محل زخم اولیه

این که آیا مراقبت های فوری از جمله بخیه زدن دریافت کرده اید یا اجازه داده اید که زخم خود به خود بسته شود

وجود عفونت

سن، ژنتیک، وضعیت سلامت یا وجود سایر مشکلات پزشکی مانند دیابت و فشار خون بالا

تفاوت اصلی بین اسکار و پوستی که بافت اسکار جایگزین آن می شود، هم ترازی آن است. در حالی که هر دو دارای کلاژن هستند، کلاژن بافت اسکار کمتر در یک جهت سازماندهی شده است، در حالی که بافت اصلی پوست منظم تر و یک دست تر است. کلاژن بافت اسکار ضخیم‌تر است و تغییر رنگ می دهد.

چگونه از ایجاد اسکار جلوگیری کنیم

اول و قبل از هر چیز، زخم را هنگام آسیب دیدن تمیز کنید. آب لوله کشی به تنهایی برای تمیز کردن زخم کافی است. از ضد عفونی کننده های آسیب رسان به بافت مانند پراکسید هیدروژن یا الکل خودداری کنید.

دوم، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. بخیه ها یا منگنه ها برای بستن زخم های بزرگتر می‌تواند خطر تشکیل اسکار را به حداقل برساند. اگر پزشک شما فکر کند که زخم آلوده و مستعد عفونت است، درمان با آنتی بیوتیک های خوراکی نیز انجام می شود. من شخصا دوست دارم از آنتی بیوتیک های موضعی مانند نئوسپورین در بیمارانم اجتناب کنم، چون در تعداد نسبتا زیادی از بیماران درماتیت تماسی آلرژیک در اثر استفاده از آن ایجاد می شود.

سئوال: حالا اگر زخم ایجاد شد و شما فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی بودید، بخیه زدید و زخم هم بدون عفونت به خوبی بهبود یافت. اما به نظر می رسد که یک زخم در حال شکل گیری است. یا ماه‌ها پیش آسیب دیدید و هنوز جای زخم وجود دارد. چه کاری می توانی انجام بدهی؟

به یاد داشته باشید که جای زخم ها می توانند تا دو سال بعد از ایجاد ذره ذره همچنان محو شوند. اما پس از آن زمان، متأسفانه، بعید است که تغییرات طبیعی بیشتری در ظاهر اسکار ایجاد شود.

از محصولات حاوی ویتامین E موضعی اجتناب کنید. ویتامین E  مدت‌ها به عنوان افزودنی محبوب به کرم‌های موضعی برای درمان جای زخم در نظر گرفته می‌شود، اما مطالعات متعدد به طور مداوم نشان داده‌اند که ویتامین E موضعی بی‌اثر است و می‌تواند باعث درماتیت تماسی - تحریک و خارش در محل اسکار - در حدود یک سوم افراد شود. افرادی که از آن استفاده می کنند و ممکن است ظاهر اسکار را بدتر کنند.

جای زخم را وازلین و ضد آفتاب بزنید. بافت اسکار نسبت به بافت معمولی پوست مستعد تغییرات ظاهری بیشتر در اثر اشعه ماوراء بنفش است، بنابراین اگر نگران ظاهر جای زخم هستید، استفاده از کرم ضد آفتاب ضروری است. وازلین از پوست محافظت می کند و بافت اسکار را مرطوب نگه می دارد.

منبع: سلامت نیوز